Çağımızda ordular büyüdü, savaş silah ve araçları çeşitlendi çoğaldı; olağanüstü masrafları ve özveriyi gerekli kılıyor. İnsanların birbirleriyle savaşması, boğazlaşması, birbirlerinin kanını dökmesi doğru mu? Bu ve bunun gibi bir takım görüşlerle, orduların sınırlandırılmasından (silahlanma sınırlandırılması) ve son olarak orduların tamamen kaldırılmasından söz edilmektedir. Bu, insana çok yakışan bir düşüncedir fakat mümkün değildir. Bu olanak, her zaman, parlak bir ülkü olarak kalacaktır: Bu yolda bir teklifi, 1800?lü yılların başlarında Napolyon, Avusturya ve Prusya Büyükelçilerine önermişti. Avusturya Büyükelçisinin yanıtı şuydu: - Böyle bir şey Avusturya Devletini memnun eder. Ama zorluk, bu konuda Berlin hükümetini inandırmaktır. İşte, mesele sonuna değin bu noktada kalacaktır. Her devlet, diğer devletin birinci adımı atmasını isteyecektir. Her devlet diğerlerinden şüphelenecektir ve hiç biri bu ilk adımı atmayacaktır; tersine her biri mümkün olduğu kadar silahını daha keskin tutmaya çalışacaktır. Çünkü ilk adımı atacak olan devlet bunu yapar yapmaz gücünü, oy'unu, mevkisini kaybedecektir; hiç bir heyet, bunun böyle olmasına engel olamayacaktır, olmayacaktır. Dünyanın düzenini, güvenliğini ve dengesini kuran ve tutan, güçtür; her şeyden önce bir devlet içinde de durum böyledir. Bir millet ne kadar uygar olursa olsun düzen ve güvenin sağlanması için polisin, jandarmanın hatta ordunun varlığını gereksiz bulamaz. Doğa insanları böyle yaratmıştır.