Çakır ağlamaklı olmuştu. Üç hayalet birden kendisine biraz yaklaştılar. Bala Hatun fısıldadı: -Olmaz! İnsanlar her şeyi bilmeyecektir. İsa Beğ devam etti: -Olmaz. İnsanlar ancak gördüklerini bilecek, bildiklerini görecektir. Anası tamamladı: -Olmaz. İnsanlar daima bir şeye hasret kalacaktır. İki yeni fısıltı daha duyuldu: -Olmaz. İnsanlar bilemeyecektir. Bunları söyleyenler, İsa Beğ'in arkasında peyda olan iki hayaletti ve bu hayaletler Çakır'ın babasıyla amcasıydı. Bu sefer hepsi birden seslendiler: -Bizi unutma!... -Bizi an!.. Anası tek başına söyledi : -Ölüm o kadar güç değildir. Unutulmak yamandır. Babası fısıldadı: -Asıl ölüm unutulmaktır. Amcası ilave etti: -Unutmak da ölmektir. İsa Beğ devam etti: -Hayat birkaç hatıradır. Bala Hatun bitirdi: -Hayat ölümün başlangıcıdır. Çakır, farkına varmaksızın elindeki Kur'an'ı açmıştı. O zaman beş hayalet birden tekrarladılar: -İnsan anıldıkça yaşıyor demektir. -Anıldıkça yaşıyor demektir. -Yaşıyor demektir.