Yıllar sonra ilk defa, bir güne yalnız bir kadın olarak başlayacaktı. Bunca zaman boyunca, fark etmeden biz e o kadar alışmıştı ki, ben diye bir şey olduğunu unutmuştu. Daha da kötüsü, bu sabah karşısına çıkan ben, korkak, güvensiz, ne yapacağını bilmeyen, zavallı biriydi. Bu kadını tanımıyordu; demek ki ruhu bile duymadan, içinde böyle bir mahluk büyütmüştü. Farkına varmadan değişmiş, bilmediği korkular, yeni öncelikler edinmişti. İnsanın beklenmedik bir şekilde kendisiyle karşılaşması, karanlıkta bir yabancıyla karşılaşmasından daha ürkütücüydü. (S. 89)