Burası gizemli bir yer Daniel, bir mabet. Burada gördüğün her kitabın, her cildin bir ruhu var. Onu yazanın, okuyanların, onunla yaşayıp onu düşleyenlerin ruhu. Bir kitap sürekli el değiştirir, birileri gözleriyle sayfalarını sürekli tarar, kitabın ruhu gelişir ve güçlenir...

"Geleneğe göre, burayı ilk kez ziyaret eden kişinin istediği herhangi bir kitabı seçip sahiplenmesi, yok olmasına asla izin vermemesi gerekiyor, böylelikle o kitap her zaman yaşayacak. Bu çok önemli bir sorumluluk. Bir ömür boyu," diye açıkladı, babam. "Bugün sıra sende."

Yüzlerce, binlerce ciltle dolu koridorlarda gezindim. Yürürken, bu duvarların ötesinde, dışarıdaki dünyada insanların kendileri için bir şeyler yapmak yerine yaşamlarının her akşam futbol ve pembe dizilerle geçip gitmesini umursamadıklarını, hatta bundan memnun olduklarını, oysa bu kitaplarının her birinin kapakları arasında sonsuz bir evrenin keşfedilmeyi beklediğini düşündüm.

Sanki yaşam yeterince karmaşık değilmiş gibi insanlar kendi yaşamlarını daha da güçleştirmeye yöneliyorlar.

Kütüphanenin dışında akıp giden dünya günden güne farkına bile varmaksızın belleğini yitirirken, kendimi dünyalarla, sahipleri bir okyanusun karanlığında yitip gitmiş ruhlarla ve milyonlarca terk edilmiş sayfayla sarmalanmış olarak duyumsadım.

Kitaplar aynalardır, içlerinde yalnızca kendi içindekileri görürsün.

Yürürken, bu duvarların ötesinde, dışarıdaki dünyada insanların kendileri için bir şeyler yapmak yerine yaşamlarının her akşam futbol ve pembe dizilerle geçip gitmesini umursamadıklarını, hatta bundan memnun olduklarını, oysa bu kitapların her birinin kapakları arasında sonsuz bir evrenin keşfedilmeyi beklediğini düşündüm.

Clara'dan nefret etmek istedim, ama beceremedim. İçtenlikle söylemek gerekirse, nefret zamanla öğrenilebilecek bir sanattır.

Ahmaklar konuşur, korkaklar sessiz kalır, bilgili insanlar da dinler.

Eğer herkes birinden canavar olarak bahsediyorsa, ortada 2 olasılık vardır; bu adam ya bir azizdir ya da öykünün tamamını anlatmıyorlardır.