Ne tür dondurma sipariş edeceğimi karar vermeye çalıştığımı farz edin: Çikolatalıyı mı, vanilyalıyı mı ya da espresso parçacıklı olan dondurmayı mı seçmem gerekir? Bunu tercih özgürlüğü uygulaması olarak düşünebilirim fakat gerçekten yaptığım şey, hangi tadın benim tercihlerimi (ilk başta benim seçmediğim tercihler) daha iyi karşılayacağını çözmeye çalışmaktır. Kant, tercihlerimizi tatmin etmeye çalışmanın yanlış olduğunu söylemez. Onun söylemek istediği, bunu yaparken özgürce eylemde bulunmadığımızdır. Bunun yerine dışarıdan bize verilen bir karara göre eylemde bulunuruz. Sonuçta, vanilyalı dondurma yerine kahve parçacıklı dondurmaya olan arzumu ben seçmedim. Sadece bu arzuya sahibim.