Menfi (olumsuz), müspet (olumlu)... Nedir bunlar? Olumlu kendimi akıntıya bırakmam değil. Akıntıya kapılmayo olumsuz karşıladığım doğru. Yine de kentsoylu dünyasında üretilen akıntıya karşı bir şeyler yapılması fikrini züppece buluyorum. Vicdanını müsterih kılmak isteyen bana dolambaçlı gerekçeler değil, berrak fikirler lazım. Seçmelerimi ortamın kabullerine rıza göstererek ve bir ortalamayı tutturma endişesiyle yaptığım, yani zihin açıklığıyla yapmadığım sürece olumsuz defolup gitmiyorsa, önümde hangi yol var? Önümde sadece kendimin gide gide açtığı, kendime ait bir yol var. Yani biricikliğimi fark etmedikçe, hiç bir yolda yürüyemem. Kendim haline gelmem demek kimliğimi keşfetmem, bu da tarihte muayyen bir yerip olup olmadığını anlamam demek. Buluş bizzat benim eserim olmalı. Bir başkası bana sen busun der de, ben yerimi sırf onun dediğiyle, söylenilenin hakikatle olan bağını umursamadan bellemeye kalkışırsam, bu kalkışmamdan itibaren aldatılmış olmanın bütün sonuçlarına katlanmak zorunda kalacağımı kabullenmeliyim. Aldatılmış olmaktan memnuniyet duyan yok mu? Var. Dünya tıka basa onlarla dolu. Çoğunluk birilerinin kendilerini aldatmasından büyük bir haz duyuyor. Neden? Yığınlar halinde yaşayan bu insancıklar kendi mevcudiyetlerinin dikkate alınmayışından öyle şiddetli bir korku duymaktadırlar ki aldatılmaya değecek derecede önemsenmiş olmaları hoşlarına gidiyor.