İkinci aşamada kültürden bağımsız bir değişme yaşadım. Buna yaratılmış olmayı kavrama diyorum. Persona'mı, şahsiyetimi, kimliğimi kültüre borçluyum ama mevcudiyetimi, varlığımı, uzay/zaman içindeki ne'liğimi borçlu olduğum ve benim kişiliğimden de, kimliğimden de bağımsız bir O var. Hu... Yaratılmış olmayı kavradıktan sonradır ki yalnızlık benim için çok uzak bir duygu, uzaklaşan bir duygu. Çünkü yaratılmış olmayı kavramak, Yaratan'ın iradesine sürekli duyarlı kalmayı getirir. Yaratılmış olmayı kavrayamamış veya bunu unutmuş insanlar için de bağımsız bir dış dünya, küçük harfle yazılacak bir o vardır. Hatta aydınlanmanın emekleme çağlarında Desitlerin düşündükleri büyük saatçi Tanrı da o dur. Fakat İslam itikadına sahip insan, Allah'ın Latif olduğunu, lutuf sahibi olduğunu, Habir olduğunu, her şeyin iç yüzünden, gizli taraflarından haberdar olduğunu bilir. Müslüman bilir ki Allah EL-MUİD dir, yani yaratılmışları yok eder ve tekrar yaratır. Bu yok edilip, tekrar yaratılanlar arasında ben de bulunuyorum. Yaratılma süreci sona ermiş bir vakıa değilse bir müslüman nasıl yalnız kalabilir? Yalnızlık bir müslüman için hissedilir olmaktan uzaktır.