Bütün bu korkunç değişiklikler, onun kendi vicdanına güvenmekten vazgeçip, başkalarına inanmasından olmuştu. Kendine güvenmekten vazgeçip başkalarına inanmaya başlamıştı; çünkü insan, kendi vicdanına inanacak olursa, hayat çok güçleşiyordu. İnsan kendine inanınca, bütün sorunların, daima kısa yoldan tatmin olmak isteyen hayvani benliğin menfaatine göre değil, aksine, hemen hemen her seferinde onun aleyhine bir karara bağlanması gerekiyordu. Ama başkalarına inanmak demek hiç bir karar vermek zorunda olmamak demekti; zaten her şey, hep tinsel ben'e karşı hayvani ben'i kollayarak, çoktan kararlaştırılmıştı. Üstelik, kendi vicdanına güvendiği sırada hep başkalarının eleştirisiyle karşılaşırdı. Oysa şimdi, başkalarına güveneli beri, çevresindekilerinin tasvibini kazanıyordu.