Bu konudaki düşüncelerimize açıklık getirebilmek için gelin Marcek Proust'un mektek kitaplarında zikredilen bir parçasını birlikte okuyalım:
...
belki de sebep bu hatıraların uzunca süre hafızanın dışına terk edilmiş olmaları yüzünden diri kalmayışları, hepsinin dağılmış olmalarındaydı. Bu nesnelerin biçimleri - o etkileyici ve sofu kıvrımlarıyla alabildiğince arzu kabartan kavkılı küçük kurabiyelerinki de dahil olmak üzere bozulmuş ya da derinlerde uyumuş durumlarıyla bilincimdeki yerini yeniden alabilecek yaygınlık güçlerini yitirmişlerdi. Fakar hiçbir şeyin arta kalmadığı uzak mesafeler ötesindeki geçmişten, insanlar öldükten, nesneler yıkılıp dağıldıktan sonra onların kokusu ve tadı uzun süre tek başlarına pek latif ama ilk durumlarından daha canlı halde, maddeye bağlılıklarından daha da kurtulmuş, daha çetin, daha kesin bir çizgiyle mevcudiyetlerini tıpkı ruhlar gibi korurlar; hemen hemen hiç hissedilmeyen özlerinin damlacığı içinde dirençlerini kaybetmeksizin bütün yıkıntılar arasından ortaya çıkıp hatıranın muazzam binasını inşa etmeyi ümitle bekler.