Beşinci Cadde'de yürümeye, kalabalığın arasından romantik kadınları seçip birkaç dakika sonra yaşamlarına gireceğimi, bunu bilen ya da kınayan tek kişinin bile çıkmayacağını hayal etmeye bayılıyordum. Bazen zihnimde, gizli sokak köşelerindeki apartmanlarına kadar takip ederdim onları; bir kapıdan süzülüp ılık karanlığa karışmadan önce dönüp bana gülümserlerdi. Kimileyin, koca kentin büyülü akşam alacasında, içime bezdirici bir yalnızlık çöreklenirdi, aynısını başkalarında da hissederdim: tek başlarına yiyecekleri akşam yemeğinin vakti gelene dek vitrinlerin önünde oyalanan, gecenin ve yaşamın bu en dokunaklı anlarını geçiştirmeye çalışan, zavallı genç memurlar.