"Aramızdaki temel fark ne, biliyor musun? Sen insanlara baktığın zaman üniformalar, bayraklar ve din görüyorsun!" "Peki, sen ne görüyorsun bakalım?" "İnsan, sadece insan. Seven, acı ceken, acıkan, üşüyen, korkan bir insan."

''İstanbul vefasız bir sevgiliye benzer. Sana ihanet eder ama sen yine de onu sevmeye devam edersin.''

''Beyin sapı, yüz milyonlarca yıl önceki sürüngen atalarımızdan miras kalan ve zaman içinde evrilen saldırganlığın, ritüellerin, bölgesel ve sosyal hiyerarşinin yatağı olan organdır.''

''İnsan ancak acı çekerek olgunlaşır.'' Fyord Dostoyevski

Gerçi onların zamanında bizdeki kadar çok boşanma yoktu, insanlar birlikte yaşamak için evleniyorlardı , şimdiki gibi boşanmak için değil.

Benimde daha sonra anlayacağım gibi bazı ölümlerin acısı hep yeni kalıyordu.

iyi ama ilk attığın adımın seni nerelere götüreceğini hesap edip ona göre davranacaksın. Böyle öğretilmedi mi sana? Bu dünyadaki her trajedi, küçük ve masum bir adımla başlar.

Ne yaparsan yap, sen sensindir ve o ten içinde yaşarsın. Bunun tartışması olmaz.

İnsanoğlunun dünya yüzündeki geçiciliği ilk kez farkettiği andı bu.Daha sonra sık sık düşüneceği bir şey. Biraz erken ya da biraz geç ölmenin bir anlamı olmadığına göre, yaşamanın amacı neydi? Zaten yok olacak kumdan şatolar yapmak neye yarıyordu? Büyük bir mücadele içinde olan insanlar böyle şeyler düşünmüyor, kendilerini hayattaki başarılarına adıyorlardı. Ama insanın temel duygusu buydu. Yeryüzü korkusu, yaşam ürkekliği, geçici olmanın yarattığı yürek burkulması, yani boşluk, büyük bir boşluk.

"Coğrafya kaderdir." İbni Haldun (Sayfa: 267)