Hastalıklı zihinler, Sırlarını sağır yastıklara açıyor.

Herkese kulağını ver, sesini verme.

Kadın zaaf demekmiş meğer!

Ama boğ kendini yüreğim; dilimi tutmak gerek!

Ah bu katı, kaskatı beden bir dağılsa, Eriyip gitse bir çiy tanesinde sabahın! Ya da Tanrı yasak etmemiş olsa Kendi kendini öldürmesini insanın! Tanrım! Ulu tanrım! Ne bunaltıcı, ne berbat, Ne tatsız, ne boş geliyor bu dünya bana!

Teklifsiz ol, bayağı olma.

Herkese kulağını ver, sesini verme. Herkese akıl danış, kendi aklını sakla.

Her şeyden önce de kendi kendinle doğru ol O zaman, gece gündüze varır gibi, Sen de aldatmaz olursun kimseyi.

İnsanın kendisi için de böyledir bu; Çok kez bir kusur olur yaradılışında, Suçu da yoktur bunda, Kendi seçmemiştir çünkü doğuşunu. Olur a, pek aşırı bir öfkeye kapılıp Aklın duvarlarını yıkar geçirir, Ya da ciğerlerine işlemiş bir alışkanlık Gelir berbat eder en güzel davranışlarını. Evet, tabiatından ya da bahtından gelen Bir tek kusurla damgalandı mı insan Başka değerleriyle bir melek olsa, Bir insanın olabileceği kadar büyük olsa, Yalnız o kusurundan ötürü Düşer insanların gözünden.

Ama et ve kandan kulaklara duymak yok Ruhlar dünyasının sırlarını.