Bilginin ve bilgeliğin yokluğunda zihin söner. Beslenemeyen mideler gibi, beslenemeyen zihinlerede acıyalım. Açlıktan can çekişen bir bedenden daha da içler acısı birşey varsa, o da aydınlık açlığından ölen bir ruhtur.

"Cahillere elinizden geldiğinden daha fazla bilgi verin. Toplum bedava öğrenim yaptıramadığı için sorumludur. Toplum yarattığı bu karanlığın hesabını verecektir. Kabahatli olan günaha giren değil, karanlığı ortalığa yayandır..."

"...Dünyanın, önümüze koyduğuna bakın. herkes birbiri ile savaşıyor. En güçlü olan da, en büyük sayılıyor, saygı görüyor. Sizin, şu "birbirinizi sevin" doktrininiz biraz aptalca kalmıyor mu, bunların yanın da ?..."

Ölümün çağırdığını doktor geri çevirmez!...

Düşünmek ruhun gerçek zaferidir. İnsanların susuzluğunu düşünceyle gidermek, onlara Tanrı kavramını bir iksir halinde sunmak, içlerinde vicdanı ve bilimi bir araya getirmek, bu gizemli bütünleşmeyle onları adil kılmak; işte felsefenin gerçek işlevi budur.

"Öğrenmek, ateş yakmaktır; hecelenen her sözcük kıvılcım saçar..."

Cebimize ait olan tehlikelerden evvel ruhumuza ait olan tehlikelere dikkat etmeliyiz...

Yaşamın sonunda olanlar için ölmek, gitmek demektir; yaşamın başlangıcında olanlar içinse gitmek, ölmek demektir...

Bilgi, ölüme karşı bir çeşit kutsal ilaçtır; düşünmek en gerekli ihtiyaç; hakikat, emeklilik buğday gibi bir gıda... Bilime ve hikmete aç bir akıl, zayıf düşer. Yemeyen zihinlere de, tıpkı yemeyen midelere acıdığımız gibi acımalıyız. Ekmeksizlikten can çekişen bir vücut kadar acıklı bir şey varsa, o da aydınlığa olan açlığından ölen bir ruhtur...

Sevmek, aşağı yukarı düşünmenin yerini tutar. Aşk kendinden başka her şeyin kesinlikle unutuluşudur. Tutkuda mantık aramayın...