Hakikat için geçerli olan mutluluk için de geçerlidir: Kişi ona sahip olamaz onun için de olur. Aslında sarmalanmış olma duygusundan başka bir şey değil mutluluk: Annenin içindeki o ilk sığınağın sonraya kalmış imgesi. Ama işte bu yüzden, mutlu kişi hiçbir zaman mutluluğun farkında olamaz. Mutluluğu görebilmek için dışına çıkması, demek yeni doğmuş gibi olması gerekir. Mutluyum diyen yalan söylüyor ve mutluluğa başvurmakla ona karşı suç işliyordur. Ancak mutluydum diyen kişi sadıktır mutluluğa. Bilincin mutlulukla tek ilişkisi şükrandır: Hiçbir şeyle kıyaslanamayacak haysiyeti de oradan gelir.

Bir rüyanın ne kadar kafa karıştırıcı olduğunu düşünün. Böyle bir bilmecenin bir çözümü olmak zorunda değildir. Bizi şaşırtır. Sanki, burada bir bilmece varmış gibidir.
Rüya görmek neden bir masadan daha gizemli bir şey olsun ki? Neden ikisi de aynı derecede gizemli olmasın?
Ludwig Witgenstein

Ben insanlardan kaçmamı gerektirecek bir suç işlemedim ki.

Rüyaları herhangi bir kritere göre yorumlayan kişi, kendi­ne yöneltilmemiş bir hitabı, hatta bir hitap bile olmayan, kendi kendine konuşma olarak bile adlandırılamayacak olan bir şeyi ele almaktadır. Psikanalitik ortamda rüya -analiste anlatıldığı için- iletişimsel bir eyleme dönüşür; yorumsal bağlam sağlanan bir atmosferde iletişimsel eyleme dönüşür.

Hayat mittir.

Hangi tramvay, sadece toprağın kütürdeyen sesi için yol aldığını iddia edecek kadar küstah olabilir?
Robert August Lange, 1839

Kendimi çok kötü hissediyordum. Bana çok anlamlı gelen bir atasözünü düşünerek uyandım: "Ev sakinleri, sadece köpek­leri vahşi olduğunda, sadık olur."

Rüyalarımız sadece "bizim rüyalarımız" olarak birbirleriyle ilişkili değildir; aksine devamlı ve aralıksız bir bütün oluştururlar ve Kafka'nın bütün hikayele­rinin "aynı yerde" geçmesi gibi, bütünsel bir dünyaya aittirler. Ama rüyalar kendi aralarında ne kadar bağlantılı olursa veya kendilerini ne kadar tekrar ederse, bizim onları gerçeklikten ayırt edememe tehlikemiz de o kadar büyük olur.

Ancak kendini anlamayan düşünceler hakikidir.