''Yarın öldüğümüz zaman birisi bize sorsa:'Dünyada neler gördünüz?' dese herhalde verecek cevap bulamayız.Koşmaktan görmeye vaktimiz olmuyor ki...''

Hayat ancak bir kere oynana bir kumardır,ben onu kaybettim.İkinci defa oynayamam.

Zaten küçklüğümden beri saadeti israf etmekten korkar, bir kısmını ilerisi için saklamak isterdim.

Ölsek ne olacak sanki... Onlara ne? Ben onlar için neyim?

Göreceksiniz ya, ben dünyadan ziyade kafamın içinde yaşayan bir insanım.

Şu koskocaman dünyada benim kadar yapayalnız dolaşan bir insan daha var mı acaba?

Deli olacağım, yahut öleceğim dersem yalan söylemiş olurum.İnsan tahammül edemeyeceğini zannettiği şeylere pek çabuk alışıyor ve katlanıyor.

Kendimi bildim bileli bütün günlerimi haberim olmadan ve nefsime itiraf etmeden bir insanı aramakla geçirmiş ve diğer insanlardan kaçmıştım.

Dünyada bir tek insana inanmıştım. O kadar inanmıştım ki, bunda aldanmış olmak, bende artık inanmak kudreti bırakmamıştı. Ona kızgın değildim. Ona kızmama, darılmama, onun aleyhinde düşünmeme imkân olmadığını hissediyordum. Ama bir kere kırılmıştım. Hayatta en güvendiğim insana duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı; çünkü o benim için bütün insanlığın timsaliydi.

Yapacak işleri olmadığı için dünyayı dolaşmaya çıkan aylakçı zenginlerin, sahilden her tarafı gezdiklerini ispat etmek ister gibi, her uğradıkları yerden vesika mahiyetinde bazı şeyler tedarik etmek adetinde olduklarını biliyordu.