Bu karanlık, bu uzun kış gecelerinde... Soğuk, buzdan bir perdeyle süslerken camı, Dolaşırken birçok siyah gölge odamı, Damarımda kurşunlaşıp donarken kanım; Yine seni düşünmekle geçer zamanım... Bu kimsesiz... Bu mahzun kış gecelerinde...

Odam sessiz... Dışarlarda yağan kar sessiz..

Bu geceler dayanılır gibi değil ki... Ey şimdi bu satırları okuyan bil ki: Istıraplar yüz katlı kış gecelerinde...

Maskesi çabuk düşer temiz olmayanların; Nihayet içyüzünü görerek insanların, Göğsüme küçük bir kuş gibi sokulacaksın...

Sırayla oturmuşlar dubanın kenanna Güneş hayat veriyor köprü çocuklarına...

Ufuklarda pembe pembe belirdi şafak... Ah yarabbi!.. Biraz sonra sabah olacak... Ben halbuki dün geceden beri uykusuz, Büzülüyor üşüyorum, her tarafım buz... Hiçbir şeyi artık kavramıyor dimağım, Pek bitkinim, bilmiyorum ne yapacağım Ah... Gittikçe çoğalıyor kafamdaki sis Bir köşede uyusaydım görmeden polis...

İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile? Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki, etrafımdan küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum...

İnsan ki gelip geçer dünyada nefes gibi, ne büyük ıstıraptır yaşamak herkes gibi...

Gece ümitsizlerin kalbinden karanlıktı.

Daha yirmi yaşımda Beliriyor karşımda, Siyahlaşan ufuklar...