Sahici bir kuşa dönüşüp bu dalların üstünden gökyüzüne kanatlanmayı, yukarıdaki ay ellerinde kaybolup giderek bu dünyadaki insanların yüzlerini artık görmemeyi ne kadar istiyordum...

Pür ateşim açtırma benim ağzımı zimhar Zalim, beni söyletme, derunumda neler var, Bilmez miyim ettiklerini, eyleme inkar, Zalim, beni söyletme, derunumda neler var..!

Bakınız bu çizgi bir timsaldir. Aramızda pek az mesafe var. Birbirimize bakıyoruz, ben söylüyorum siz dinliyorsunuz. Fakat bu çizgi bizi ayırıyor. Siz bana en ufak yıldızlardan daha uzaksınız. İşte hakiki yalnızlık budur...

İnsanlar vardır ki, menfaatleri müşterek olduğu için birbirlerini severler. Öyleleri vardır ki mesela hayatları bir arada geçtiği için, yahut fikirleri, hisleri birbirine uyduğu için sevişirler. Fakat öyleleri de vardır ki, hayatları, fikirleri, hisleri tamamiyle yabancıdır. Fakat buna rağmen yine birbirlerine karşı bir ruh incizabı duyarlar. Bence sevginin asıl makbul nevi budur...

Çocukların büyük adamlar gibi gizli dertleri,ehemmiyetle sakladıkları izzetinefis yaraları vardı...

Bu hatıra, görülmüş bir şeyden ziyade vaktiyle dinlenmiş bir masalın hayalde bıraktığı izlere benzer...

Bir insan için zaaftan mahrumiyet de büyük bir zaaf değil midir?Hatta zaafların en büyüğü.

Acımak...Ben insan ruhundaki derinliğin ancak onunla ölçülebileceğine kaniim.Evet,dibi görünmeyen kuyulara atılan taş,nasıl çıkardığı sesle onların derinliğini gösterirse başkalarının elemi de bizim yüreklerimize düştüğü zaman çıkardığı sesle bize kendimizi,insanlığımızın derecesini öğretir.

Yalnız bir insan için yer değiştirmenin büyük bir ehemmiyeti olamazdı.

Ölüm ile öç alınmaz.