Garip, ikili bir anlamı vardır gücün uygar kişi için: Güç, onun en çok elde etmeye çalıştığı şeydir; çünkü ancak onu harcayarak (bazen, çar-çur ederek) o ender bilinç anlarına ulaşabileceğini bilir. Gücü, sanki, hemen elinden çıkarmak, ondan kurtulmak için elde etmek ister -sanki, yorulmak için güçlü olmayı ister... Ölümü de bu çerçevede düşünmeye çalışır: En zor işini başardıktan sonra üzerine çökecek en büyük yorgunluk; en büyük dinlenme... Uygar kişi için huzur anıdır ölüm. Bu yüzden, XX. Yüzyıl insanlik ideali, uygar kişi için idealinin tam tersidir: En az yorulan, en az acı çeken insan... Hep güç biriktiren, hiç harcamayan insan... Cimri insan... Kendi dışına çıkmak istemeyen insan... Sonunda da, tükenmenin ödlek ölümü: Gücün, birikerek, yoğunlaşarak, bir parlak anda, cömertçe çağlaması değil; yavaş yavaş, damla damla, sıza sıza, ürkek ürkek, eriyip, yitip gitmesi. XX. Yüzyıl, üst anlamda, ?karanlık çağ?dır.

Yola bir kez çıkmış kişi, dursa bile, artık, hep, yolda kalacaktır.

Kendi yönünü bulamayan kişi için, 'yol' yoktur - bu bir sürüklenmedir bütün 'yürüme'si...

Yolunu kendin yürüyebilmek için, yönünü kendin koymak zorundasın.

Kişi, yöneldikçe, yıkılır ?nereye yönelirse yönelsin, ulaşacağı, yıkımıdır.

Kişi yaşamına sahiptir ? yalnızca ona...

Kişi, kendi yaşam biçiminin de tutsağı olabilir -olur da... Başka tutsaklıklardan kaçınmak için yaptıkları, kişiyi öyle bir duruma getirebilir ki, kendi kişi olma koşulları, onu en sıkı tutsaklığa yöneltir: kendi kendisinin tutsağı olmaya... Kişi, başkalarının tutsağı olmaktan kurtulurken, kendi kendisine tutsak düşer - kişi, hep, tutsaktır: başkalarının, ya da, kendisinin... Kişi tutsaktır - hep...

Kişi 'yapması gereken'i yapmaz -ne yapacaksa onu yapar: Kişinin 'yükümlülüğü' yoktur -boşuna beklerler öteki kişiler, onun 'üzerine düşen'i yapmasını: Kişi, 'üzerine düşen'i, hemen, düşürür. (...) Kişinin üzerine hiçbir şey düşemez -kendinden başka...

Öteki - yanındaki, çevresindeki - kişilerin hep 'talep'leri vardır kişiden: "Şöyle yapsan...", "Şöyle yapmasan...", "Öyle yapmasaydın ya...", "Öyle yapsaydın ya...", diye diye, boyuna kafasını şişirirler kişinin! Bir türlü anlamazlar (herhalde, anlamak istemezler) ki, onlar ötekilerdir, kişi için - kişi ise, kendidir; bunu istemezler; çünkü, kişiyi kendilerine isterler... Oysa kişi kendinindir - kendinin olmadığında da, kişi değildir.

"Gerçeklerle baş etmenin en iyi yolu, hayal kurmaktır."