Sıradan bir olayın kahramanları olmamızı istemiyorum.

"Seni tanımadan önce ağaçların çiçek açtığı ve yaprak döktüğü mevsimleri hep kaçırırdım.."

'İnsana lazım olan bir yatak,' dedi. 'Bir de kitaplar.'

İnsan ilişkilerinden yoruldum. İnsanların oyunlardaki rollerine kendilerini gereğinden fazla kaptırıp o olmalarından da yoruldum. Herhangi bir insanın, ailesinin istediği gibi bir evlat, patronunun istediği gibi bir çalışan, öğretmeninin istediği gibi bir öğrenci, arkadaşlarının istediği gibi bir dost, ev sahibinin istediği gibi bir kiracı, sevgilisinin istediği gibi bir kişi olmaya çalışıp kendi kişiliğini yok saymasından, bir de yetmezmiş gibi bunları etrafına dayatmasını görmekten, bunları bana dayatmasından yoruldum.

Kelimeler bile yan yana gelerek beni tamamlamak istemezlerdi.Ne olurdu benim de kelimelerim olsaydı; bana ait bir cümle, bir düşünce olsaydı. Binlerce yıldır söylenen milyonlarca sözden hiç olmazsa biri, beni içine alsaydı! Çok insan için söylendi ama sana da uygulanabilir denilseydi. Bu sözleri başkalarıyla paylaşmaya razıydım.Başka çarem yoktu.

"Hepimiz suçluyuz Selim. Alçak sesle konuşmalıyız."

"Ben ve Olric sizleri sarsmaya geldik. Dünya tarihinde eşi görülmemiş bir duygululukla ve kendini beğenmişçesine ve kendinibeğenmişçesinesankibizdenöncebirşeysöylememişçesinegillerden olmaktan korkmadan kapınızı yumrukluyoruz."

Göz gözü görmez oldu. Dost, düşmandan ayrılmaz oldu. Herkes birbirine girdi... kimse burnunu pencereden çıkaramadı. Çıkaranların burnu kırıldı. Düşünenlerin aklı tutuklandı. Düşünmeyenlerin korkudan akılları başından gitti. Dünyayı çılgınlık sardı. |Tutunamayanlar, Oğuz Atay (Sayfa 456)

"Bütün ayak izlerimin üzerinden bir daha gidecektim. Yalnız bir kere yaşanıyormuş."

''bilimsel bir kuşkuyla önce bütün zaaflarını çekinmeden ortaya atacaksın! olmadık bir yerde ortaya çıkmalarını önleyecek ve toplumsal eylemdeki ortaklarını umutsuzluğa düşürmekten böylece kurtulacaksın.''