Ne çok acı vardı bu dünyada ve onlar dünyaya gelmeden önce de bu böyleydi, gittikten sonra da değişmeyecekti.

Ama onlar sürekli yürümek zorundaydılar, kendi yakıtını kendinden harcayarak tükenmek.

Deniyordu ki : Halifesin , dikkat et egemen değilsin. Tanrı'dansın, Tanrı değilsin.Manzursun nazar değilsin. Sadece yerini tutansın , Kendisi değilsin Kutsal nefesten üflendi sana . Kendini kutsal nefes sanma. Ruhumdan, denmiş Ruhum,denmiş sanma Bir şeysin, ama kendini her şey zannedip de aldanma Varlık nedenini unutma Senin haddin buraya kadar. Haddini bil ötesine kalkışma..

"İçimde çok büyük bir ağlamak var. Bir ağacın altında oturarak hem kendime, hem bütün insanlara hem börtü böceğe, kurda kuşa. Bin yıllık gözyaşıyla ağlamak istiyorum."

"...üç şey seçtiler cennetten çıkarmak için: Bir: Kelimeler İki: Aşk Üç: Annelik duygusu Kelimeleri Adem yanına aldı, annelik duygusunu taşımak Havva'ya kaldı. Ama aşk çok ağırdı. İkisinin de, aşkı tek başına taşıması mümkün olmayınca, ikisinin zembili de aşkı bir başına kaldıramayınca, bölüştüler yükü. Yarısını Adem sırtlandı, aşkın yarısı Havva'ya kaldı. Öyle sert düştüler ki dünyaya, bu fenaya, Adem'in dizlerinin bağı çözüldü, ciğerleri yandı. Nutku tutuldu. Üçüncü defa, bildiği kelimelerin hepsini önce unuttu. Sonra bir kısmını hatırladıysa da o bir kısmını kıyamete değin unuttu. Aşk? Daha yollarda sakin durmamıştı bir türlü. Kabına sığmamıştı. Bir yarısı yollarda kayboldu. Getirebildikleri ancak öbür yarısıydı. O gün bu gün yeryüzü kelimeleri yetersiz, aşk bu dünyada kusurlu. Annelik duygusu? Havva'nın cennet duygusu. Gönül evinde, kadın bedeninde, tastamam duruyordu."

Sığınacağı yere sığınmak istemedi. Bildi ki kötülüğün sebebi yok sadece bahanesi var ve şeytan kötülüğün sebebi değil bahanesiydi...

...Hangi hikaye başladığı yerde bitmemiş ki?

Ne kadar çok yol arkadaşı olacak. Ve bazıları ne kadar fena olacak.

Anlatmaktan değil susmaktan. Yaşamaktan değil yaşamamaktan. O kadar yorgunsun.

Fıtratında göç yazmadığı halde göçe kalkışan gafil bir kuşsun, o kadar.