Şunu öğrendim ki insan kendi çabasıyla değil, sevgiyle yaşar

Birinden kötü bir söz işitirsen sessiz kal, kendi vicdanı rahat bırakmasın o kişiyi, kendi vicdanı onu paylaşacaktır. Yumuşayacak ve seni dinleyecektir.

'İnsan ailesiz yaşayabilir ama Tanrısız asla!'

İki insan arasındaki kötülük sadece birinden mi çıkar? Kötülük iki taraflıdır.

Artık bir toprak sahibiydi. Kendi toprağını sürüp ekiyor, kendi ağaçlarını kesiyor, sığırlarını kendi çayırında otlatıyordu. Tarlalarını sürmeye, büyüyen hububatına ya da otlaklarına bakmaya gittiğinde yüreği sevinçle doluyordu. Orada büyüyen otlar ve açan çiçekler, onun gözünde başka hiçbir yerdekine benzemiyordu. Eskiden bu toprak parçasının yanından geçerken, diğerlerinden farksız görünürdü. Oysa şimdi gözüne ne kadar da farklı gözüküyordu.

Uşak, gitmeyi hiç istemiyordu ama uzun zamandır beylerin buyruğuna uyup kendi düşüncelerini hesaba katmadan yaşamaya alışkındı... Gidenleri kimse vazgeçiremedi.

İnsanlar sadece kendi hayatları için kaygılandıkları, kendilerini kolladıkları için yaşar sanırdım, oysa onları yaşatan tek şey sevgiymiş. Seven insan Tanrı'nın, Tanrı da onun içindedir, çünkü Tanrı sevgidir.

Biri sana tokat atarsa öteki yanağını çevireceksin; hak ettiğini düşünüyorsa bir daha vursun. Fakat onun da vicdanı sızlar. Sakinleşip seni dinler.

Peki, suçlular cazasiz mi kalmalı öyleyse? Cezanın suçluluğu azalttığı,suçluları ıslah ettiği kanitlanirsa,bu sorunun bir anlamı olurdu.Fakat bunun tam tersi sabit olduğuna,bir insanın başka bir insanı ıslah etmeye muktedir olmadığı açıkça ortaya çıktığına göre,yapılacak tek iş yararsız,hatta zararlı,ahlaka aykırı ve nihayet zalimce bir şeyden vazgeçmekten ibaretti.

"Her şeyi açık açık konuşacağım onunla. Onu da açık konuşmaya zorlayacağım. Onu sevdiğimi,bu yüzden de onu anladığımı göstereceğim kendisine."