Dünyada barış olmalı, insanda da iyi niyet...

"Şunu öğrendim ki, insan kendi çabasıyla değil, sevgiyle yaşar..."

"Önemli olan tek bir an vardır, o da şimdi'dir. .."

"İnsanlar tek başlarına nasıl mutlu olabileceklerini düşünmek yerine, yalnızca özlerinde varolan sevgiyle hayatta kalacaklarını öğrenmeliler..."

"Her insanın kendisi için kaygılanarak değil, sevgiyle yaşadığını öğrendim..."

Aynı salonda bulunan başka bir yaralı, arkadaşının ameliyatını dikkatle izliyor, haykırışları duyarak sarsılıyor, hafif sesle inliyor.Böylece yürekleri dağlayan bir çok manzaraya şahit oluyorsunuz.İşte bu salonda, savaşı, mızıka ve bandolardan, zıplayıp duran cakalı atlara binmiş generallerden ve sancakların dalga dalga akışından ibaret güzel, gösterişli ve intizamlı bir olay olarak değil, gerçek yüzüyle görüyorsunuz.Kan, ıstırap ve ölüm olarak ...

Bir kanepede oturan, hoş bakışlarla sizi seyrederken adeta yanına çağıran, pek zayıf, yaşlı bir askere endişeyle : ''Nerenizden yaralandınız?'' diye soruyorsunuz. ''Endişeyle '' diyorum, çünkü başkasının acısı, nedense, insanın içinde kalp sızısından başka garip bir duygu daha uyandırıyor.Öyle ki, acı çekeni hem gücendirmekten korkuyor, hem de ona sonsuz bir saygı duyuyorsunuz.

İnsanların tümü, kendilerini nasıl rahat ettireceklerini düşünerek değil, insanlara verdikleri sevgiyle var kalırlar.

?Adam bir yıl sonrasına hazırlanıyor ama akşama varmadan öleceğini bilmiyor!..?

Aradan yirmi yıl geçti. O zamandan beri çok sular aktı, çok insan öldü, pek çoğu doğdu, çok insan büyüyüp yaşlandı, pek çok düşünce doğdu ve öldü; bir çok genç güzel şey de büyüdü, daha çok yarı yetişmiş, sakat, genç şey ise yeryüzüne çıktı.