Yaşananların üstünü örtecek kadar şeffaf bir kelimem yok. Sen bilirsin ürkekliğimi, tarhiten çalınmış eğrelti kahramanlığımı... Çekerim kılıcımı zamana, ama kesip atamam biriktirdiklerimi. Gözlerim yağar, toprak kokar ve filizlenir kabuk bağlayan yaralarım. Dilek kipleri bağlarım. Kaçışlarım sana meylimdendir. Sessizliğine sığınışım, kabullenişimdir her şeyi. Sakın, "Neden?" diye sorma. Verdiğim her cevap, mayındır pişmanlığıma.

Bunca zaman boyunca ya elini tutmayacaklara uzanmıştır elin, ya da bırakıp gidecekler hep el vermiştir sana.

"Kalabalıkta unutulan bir yalnızdım."

"Ne desem kar yağıyor."

"Gittin! Hiçbir şiire yakışmadı bu gidiş. Keşke bu kadar IstanbuL oLmasaydın."

Artık daha az seviyorum seni... Unutur gibi... öLür gibi daha az.

Bir tek gece vardır insanın hayatında.. Ömür boyu sürer nöbeti.. Bu da öyLeydi.. İyi oL.. Sağ oL.. Uzak Ll.. Ama bir daha görme beni..

?Kör müydü gözlerin, nasıl göremedin? diye sordular senden sonra. Kör değildim. Ve hayatımda en çok iki kere parlamıştı gözlerim. Birincisi seni ilk gördüğüm, ikincisi giderken ardından baktığım gün. İlkinde aşkın ışığından, ikincisinde gözyaşlarımdan? O iki anın arasındaysa hep kapalıydı gözlerim. Aşkına inandığımdan. Kör değildim, sadece güvenmiştim!

Artık hatırlanmaya değecek kadar bile kalmadın. Seni unutmak hakkım! Unutkan biri değilimdir ama sen bende hatırlanacak hiçbir şey bırakmadın. Benim unutulmuşum olmak bile güzeldir, bil.

Aklım sende kala kala senden gidiyorum.