Mutlu edemediğimiz insanların mutlu olduklarını görüyoruz ve buna dayanamıyoruz.

Sevgisiz bir dünyanın yüreğimiz için ne anlamı olabilir?

Sinsi bir hastalık tarafından kaçınılmaz biçimde yavaş yavaş ölüme doğru sürüklenen bir zavallının bir hançer darbesiyle acılarına hemen bir son vermesini bekleyebilir misin? Üstelik bütün gücünü eriten bu hastalık, aynı zamanda ondan kurtulmak için gerekli cesaretten de yoksun kılmaz mı o zavallıyı?

"Bir insanın kendini öldürebilecek kadar budala olabilmesi aklıma sığmıyor; bunu düşünmek bile istemiyorum." "Niçin siz insanlar," diye haykırdım, "bir konudan söz etmek için, hemen, bu budalacadır, şu akıllıcadır, bu iyi, şu kötüdür demek zorundasınız! Bu ne anlama geliyor? Yargıladığınız eylemin içsel koşullarını araştırdınız mı? Eylemi meydana getiren, onu bir zorunluluk haline getiren nedenleri kesin olarak belirleyebiliyor musunuz? Eğer böyle yapmış olsaydınız yargılarınızı öne sürerken bu kadar aceleci olmazdınız."

Oysa intihar ancak bir zayıflık olarak değerlendirilebilir. Acılarla dolu bir yaşama sarsılmadan katlanmaktansa ölmek daha kolay anlaşılan.

Kızgın bir ateşten ötürü ölen birine korkak demek nasıl garip olacaksa, kendi yaşamına son veren birine korkak demek de garip olacaktır.

Böyle mi olmalıydı: İnsanın mutluluğu, aynı zamanda kederinin kaynağı mı olmalıydı?

Aldırış etmeyince her şeyin üstesinden gelinebilir! Aldırış etmeyince mi?

Yaşamın tadını çıkartmak için üstünde durulabilecek küçücük bir toprak parçası yeterlidir, altında yatmak içinse daha da az.

Ah, benim bildiklerimi herkes bilebilir - ama yüreğimdir yalnıza bana ait olan.