Ne ölüm, ne de hayat! Hiç biri kovalamıyor beni rüyalarımda. Hiçbirinin eli bana değmiyor. Çünkü ellerim ceplerimde hiç olmadıkları kadar. Varlığıma nedensizlikten delirdim ben. Hiçbir nedeni kendime yakıştıramadığımdan. Hepsini giydim. Hiçbiri olmadı. Hepsi dar geldi. İnansaydım herhangi birine, uğruna gerekirse dünyayı kan gölüne çevirirdim. Okyanuslar kırmızı olurdu. Pıhtılaşmış kanlardan siyah dağlar yükselirdi. Ama inanamadım. Bir türlü inanamadım... Bütün hayat bir ilüzyon. Benim gibi. Kayra gibi...

Dünya yuvarlak değil!Dünya bir tarafı yukarıda olan oval bir tepsi.Hepimiz kayıyoruz.Gümüş bir tepsiden düşüp kırılan kristal bardaklarız.

Katilin kurbanını öldürmesi değil,kafasını kesip kesmediği hatırlanır!

Medeniyetten daha kötü birşey varsa,o da medeni olmaya çalışan bir medeniyetsizlik....

Yaptığı puta tapan adama hak vermemek mümkün mü?

Seversin vazgeçmeyi. Bu işten de vazgeç. Mutluluğundan vazgeçtiğin gibi!

Sorarlarsa, 'Ne iş yaptın bu dünyada?' diye, rahatça verebilirim yanıtını: Yalnız kaldım. Kalabildim! Altı milyar insanın arasında doğdum. Ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından..."

"Hiçbir yere ait olmayanları iyi tanırım. Her yere aitmiş gibi davranırlar."

Oysa kelime, düşünce saymaya yarardı. Kimin, kaça kadar sayabildiğiyse, yazıldıkça ortaya çıkardı. Syf: 117

Ancak bir yerlerde iyiliğin olduğuna inanan ve defalarca hayal kırıklığına uğramaktan mahvolmuş olan insanların yersiz çabaları, kendilerini tanımalarını engelliyordu. Syf: 149