Bir bülbül topluluğu kartala özenerek atmaca olmak isterse akbabaya kurban gider...

Hayatın tek üzüntüsü ölümdür. Bir insanı eğitmek için bir asır ancak yetişir, elde edilenlerin meyvalarından faydalanmak için ise en az iki asır lazımdır...

?İnsanlar sağır kalpleri yüzünden asırdan aşıra daha çok azap çekilen bir cehennemde hâlâ inleyip duruyorlar..."

Eğer bir gün dünyada tek bir insan kalacak olursa nasıl yaşardı..? Uzun zaman sağ kalabilir miydi..? Hür olmaktan saadet mi duyardı, yoksa yalnızlıktan ümitsizliğe mi düşerdi..?

Her şiirin iki yazanı vardır: Şair ve okuyucusu. Şair, telkin eder, gösterir ve okuyucu, hatıraları, kişisel duyarlığı ile şairin şemasını çizdiği şeyi tamamlar. Bu işbirliği olmadan şiir düşü­nülemez. Bir savaşı, bir günbatısını anlatmak için bir şâir bin dize dahi yazsa, bunları bir korkağa ve bir köre duyurabilmesine imkân yoktur...

Hiç sevdiğiniz bir kimseden uzak yaşadınız mı..? Günde kaç defa, bir an için olsun, onu görmek, onunla konuşmak istemişsinizdir. Mektup var, doğrudur, ama o kendisi midir, ancak ondan bir küçücük parçadır. Fotoğrafları, resimleri de onun gerçek ve tatlı varlığının yerini tutamaz. Bazen rüyada görürsünüz, fakat bu ne kadar belirsizdir ve uyanış ne hazin..!

Hayat dediğimiz şey, boşluktan çıkıp boşluğa dönüşümüz arasında, uzun veya kısa bir can çekişmeden başka bir şey değildir...