Belki gerçekten acı çekmişsinizdir fakat acınıza bile saygınız yok.

Oysa ben kendimle aşırı derecede ilgileniyorum hatta kendimden nefret ettiğim anlar oluyordu.

Gerçekte birini sevmeyi lüks sayardım.

İnsanın gözü yalnızca keder ve acıyı görür, mutluluu fark etmez.

Bak, o zaman kendime durmadan şu soruyu soruyordum: Ben öteki insanlardan daha akıllı olamayacak kadar aptal mıyım? Çünkü onların ne kadar aptal olduklarını biliyordum.

Ah, eğer, her şeyi bırakıp kaçabilse, birçok şeyi unutabilse, mahvolmak pahasına da olsa, artık olanları hiç düşünmese ne kadar mutlu olurdu.

Özellikle son zamanlarda hep yalnız olduğu halde, kendini bir türlü yalnız hissedemiyordu.

"Kötü kalpli olduğumu biliyorum." dedi kendi kendine. "Ama eğer buna layık değilsem, bana ne diye bu kadar yüz veriyorlar? Ah, eğer yalnız olsaydım, kimseyi sevmeseydim ve kimse de beni sevmeseydi bunların hiçbiri başıma gelmeyecekti."

"Yakınlarımı nasıl seveceğimi hiçbir zaman bilemedim. Bence özellikle yakınlarını sevmek, yabancıları sevmekten daha zordur."

Bununla beraber namuslu bir adamın bahsetmekten en çok zevk aldığı konu nedir bilir misiniz?
Cevap: Bizzat kendisi.
Şu halde bende kendimden söz açacağım.