Dondurucu soğuklarda bile çizmesiz - paltosuz dolaşabilirim. Hiç önemli değil bu. Neyim ki ben? Sıradan, basit bir insan... Ama başkaları ne düşünür? Düşmanlarım, beni çekiştirmeye dünden hazır olan o zehir dilliler, sokakta çizmesiz görürlerse, hakkımda neler söylerler? İnsan çizmeyi de paltoyu da kendinden çok başkaları için giyer zaten anacığım.

Ah dostum! Mutsuzluk bulaşıcı bir hastalıktır! Yoksullar, yazgısı kötü olanlar bu hastalığı yaymamak için birbirlerinden uzak durmalıdırlar.

Ben sessizce konuşma ustasıyım. Ömrüm boyunca susarak yaşadım, diyebilirim.

Umutsuzluk en yakıcı zevktir, özellikle içinde bulunduğun durumun çaresizliğini açıkça kavramışsan.

"Her zaman öyle değil midir? Mutsuz olduğumuz zamanlar başkalarının mutsuzluğunu daha bir derinden duyarız."

"Ah, mutlu bir insan bazen ne çekilmez oluyor!"

Niçin insanlar birbirlerine karşı açık yürekli davranmıyorlar? Neden en iyi insan bile karşısındakinden bir şeyler gizliyor, bütün düşündüklerini açıklamıyor? Sözlerimizin yabana atılmadığını bildiğimiz zamanlar bile neden içimizden geçenleri olduğu gibi söylemiyoruz? Neden herkes olduğundan sert görünmek istiyor? Duygularını hemen açığa vurursa altta kalacakmış, küçük düşürülecekmiş gibi bir korkuya kapılıyor?..

Bakın işte, gözyaşlarım akıyor, Nastenka. Bırakın aksın, kimseye bir zararı var mı? Nasıl olsa kurur...

Doğru, her yerde iyilik yapılabilir. Hem de her yerde...

Ben sessizce konuşma ustasıyım. Ömrüm boyunca susarak yaşadım, diyebilirim.