Beni en çok sarsan, bir tabiat kanunuymuş gibi, her zaman her yerde, haklı veya haksız olsam da herkesten önce kendimi suçlu görmemdir.

"Bir aileye ne kadar kötü de deseler, gene ailedir; ana, baba insanın kötülüğünü istemez."

"İnsan aklı bir karış havada, tutarsız bir yaratıktır ve aynı satranç oyunları gibi hedefe varmayı değil, hedefe giden yolları sever."

Kolay elde edilmiş bir mutluluk mu, yoksa insanı yücelten acı mı daha iyi? Evet hangisi daha iyi?

Kendi kendime maceralı hayaller kuruyor, kafamda uydurduğum bir hayatı yaşıyordum."

"İnsan hedefe ilerlemeyi sever, varmayı değil."

Bizler, yaşama yabancılaşmış, zorla yürüyen insanlar olduğumuzdan dolayı bu yazdıklarım etkili olacaktır. Üstelik gerçek hayata öylesine yabancılaşmışız ki, adını bile duymak istemeyiz. Bunda da o kadar ileri gideriz ki, gerçek hayatı ancak kitaplardan öğrenebileceğimize inanırız.

Yüz tavşan bir beygir olmadığı gibi, yüz şüphe de bir delil olamaz.

Yine o zaman anlamıştım ki Sonya, şayet bütün dünyanın zeki olmasını beklersem, çok beklemek gerekecekti. Daha sonraları anladım ki, böyle bir şey hiçbir zaman olmayacak, insanlar değişmeyecek, aynı halde kalacaklardır.

Sandalye üstünde çoktan beri yanıp tükenmek üzere bulunan titrek mum, bu sefil odada karşı karşıya duran katille fahişeyi hayal meyal aydınlatıyordu. işin en garip tarafı da, şu iki günahkarın bir suç yuvasında mukaddes kitabı okumaları idi.