"Kıçına tüy taktın diye," diyor Tyler, "tavuk olmazsın."

Hiçbir zaman tamamlanmış olmayayım, ne olur, Hiçbir zaman halimden memnun olmayayım, Hiçbir zaman kusursuz olmayayım. Kurtar beni Tyler, kusursuz ve tamamlanmış olmaktan kurtar.

Bütün umutlarınızı kaybetmek özgürlüktü...

"Hangisi daha beter, cehennem mi, hiçlik mi?.."

Her gün işe gidiyorsun. Akşamları erken uyuyorsun. Ve bunun karşılığında aldığın tek şey koltuk takımı. Gerçekten acınası bir durumdasın...

Güçlü kadın ve erkeklerin oluşturduğu bir sınıf var ve bunlar hayatlarını bir şeye feda etmek istiyorlar. Reklamlar insanları gerek duymadıkları arabaların ve kıyafetlerin peşinden koşturuyor. Kaç kuşaktır insanlar nefret ettikleri işlerde çalışıyorlar; neden? Gerçekte ihtiyaç duymadıkları şeyleri satın alabilmek için...

İnsan sevdiğini öldürür diye bir söz vardır ya; aslında bakın, insanı öldüren hep sevdiğidir.

"Mobilya satın alırsınız. Kendinize dersiniz ki, bu hayatım boyunca ihtiyaç duyacağım son kanepe. Kanepeyi alırsınız ve sonraki birkaç yıl boyunca, hangi işiniz ters giderse gitsin, en azından, kanepe sorununuzu çözmüş olduğunuzu bilirsiniz. Sonra aradığınız tabak takımı. Sonra hayallerinizdeki yatak.. Perdeler.. Halılar.. Sonra o güzel yuvanızda kısılıp kalırsınız. Bir zamanlar sahip olduklarınız artık sizin sahibiniz olur."

"Ancak her şeyini kaybettikten sonra" diyor Tyler, "canının istediğini yapmakta özgür olursun."

Öldür kendini, diyorum öldür kendini. öldür kendini. kızın biri arayıp "ölmek insanın canını çok yakar mı?" diye soruyor. bak tatlım, diyorum evet yakar ama yaşamaya devam etmek çok daha fazla acıtır.