"(...) dün gece arabamı iskeleden aşağı ittim. Tek bir şeye pişmanım." "Neye?" "Lanet şey aşağı yuvarlanırken içinde olmadığıma."

"Bizi yapan kan mıdır?" "Birkaç şey daha." "Ne?" "Kan, kemik ve acı."

Yazacak tek yer daktilonun başıdır, bir başınıza. Sokağa karışma ihtiyacı duyan yazar sokağı tanımayan yazardır.

M.S. 2010 yılında düşünebiliyor musunuz dünyayı? Bomba ile ne yapacaklarına bağlı her şey tabii ki. İnsanlar muhtemelen sabah kahvaltısında yumurta yemeyi sürdürecekler, cinsel sorunları yine olacak. Şiir yazacaklar. İntihar edecekler.

Aşk biraz anlam içeren bir yoldur; seks yeterince anlamlıdır.

Düzüşmek bisiklete binmek gibidir; seleye oturduğun anda denge ve sihir oradadır yine.

Bir insanı mutlu etmek bile yaşamın hakkını vermeye değer.

Neden bu kadar zor devrildiğimi ben de bilmiyordum. İçimdeki hüzün ya da öfkeydi nedeni herhalde. Belki de ruhumda bir eksiklik vardı. İkisi de doğruydu muhtemelen.

"Kampüsün bir sığınak olduğuna karar vermiştim. Yaşamlarını sürekli kampüste geçiren manyaklar vardı. Üniversite yaşamı yumuşak ve gerçeklerden uzaktı. Dışarda, gerçek dünyada seni nelerin beklediğinden söz etmiyorlardı. Beynini teorilerle dolduruyor, kaldırımların ne kadar sert olduğunu söylemiyorlardı. Üniversite tahsili insanı sonsuza dek mahvedebilirdi. Kitaplar yumuşatıyordu insanı. Kitabını bırakıp sokağa çıktığında kitapların sana söz etmedikleri şeyler bilmek zorundaydın." (s.209)

"Kampüsün bir sığınak olduğuna karar vermiştim. Yaşamlarını sürekli kampüste geçiren manyaklar vardı. Üniversite yaşamı yumuşak ve gerçeklerden uzaktı. Dışarda, gerçek dünyada seni nelerin beklediğinden söz etmiyorlardı. Beynini teorilerle dolduruyor, kaldırımların ne kadar sert olduğunu söylemiyorlardı. Üniversite tahsili insanı sonsuza dek mahvedebilirdi. Kitaplar yumuşatıyordu insanı. Kitabını bırakıp sokağa çıktığında kitapların sana söz etmedikleri şeyler bilmek zorundaydın." (s.209)