"İlgi duymuyordum. Hiçbir şeye ilgi duymuyordum. Nasıl kaçabileceğime dair hiç bir fikrim yoktu. Diğerleri yaşamdan tat alıyorlardı hiç olmazsa. Benim anlamadığım bir şeyi anlamışlardı sanki. Bende bir eksiklik vardı belki de. Mümkündü. Sık sık aşağılık duygusuna kapılırdım. Onlardan uzak olmak istiyordum. Gidecek yerim yoktu ama. İntihar? Tanrım,çaba gerektiriyordu. Beş yıl uyumak istiyordum ama izin vermezlerdi."

İnsanlar adaletsizliği sadece kendi başlarına gelince düşünüyorlar.

Yazmakla ilgili her şeyi öğreneceğim. Bir arabanın parçalarını söküp tekrar monte etmek gibi bir şey olacak.

?Susuyorum. Konuşursam anlamazlar, Ben susarak anlaşılmayı tercih ediyorum"

"Mesele düşünmemekte diye karar kıldım. Ama nasıl durdururdunuz düşüncelerinizi..? "

"Çiçekler ölüler için değildir, ölülerin çiçeğe ihtiyaçları yoktur..."

Sevgi gerekiyordu ama insanların kullandıkları ve kullanıldıkları türden bir sevgi değil...

Bir ahmak bağışlanabilir çünkü sadece bir yönde gider ve kimseyi aldatmaz. Aldatanlar üzüyor insanı...

Sorun seçimlerini hep iki kötü arasında yapmak zorunda kalmandaydı, ve seçimin ne olursa olsun bir parçanı daha kesiyorlardı. Kesecek bir şeyin kalmayana dek...

"Birine ihtiyaç duyuyordu insan... Etrafında öyle biri yoksa onu sen yaratmak zorundaydın, olması gerektiği gibi birini yaratırdın. İnsanın kendini aldatması ,hile yapması gibi bir şey değildi bu..."