Ölümün de ezen, ama kurtaran, soylu Romalı elleri vardır.

İnsan her zaman az buçuk suçludur.

"Bazı insanların sırf normal olabilmek için olağanüstü enerji sarfettiklerini kimse bilmez."

Akşam,Marie beni görmeye geldi kendisiyle evlenmek isteyip istenmediğimi sordu.''.. istersen evleniriz'' dedim.O zaman kendisini sevip sevmediğimi öğrenmek istedi.Bir başka zaman da söylediğim gibi ''Bunun bir anlamı yok,herhalde sevmiyorumdur '' karşılık verdim.

"Büyük acı yoktur, büyük pişmanlıklar,büyük anılar yoktur. Her şey unutulur, büyük aşklar bile. Yaşamda aynı anda hüzün ve coşkunluğun buluşu bundandır. Olayları görmenin ancak belli bir yolu vardır ve zaman zaman ortaya çıkar. İşte bunun içindir ki, yaşamında büyük bir aşka, mutsuz bir tutkuya sahip olmuş olmak yine de iyidir. Bu, en azından bizi çökerten nedensiz umutsuzluklar için bir korumadır."

Annemi elbette çok severdim; ama bu bir şey ifade etmezdi ki. Sağlıklı bütün insanlar, sevdiklerinin ölümünü az çok arzu etmiştir.

"Hiçbir zaman söyleyecek fazla sözüm yoktur, onun için susarım" diye cevap verdim.

Ben de, insanın hiçbir zaman hayatını değiştirmediğini, her hayatın birbirine benzediğini, buradaki hayatımdan şikayetçi olmadığımı söyledim. ... Onu kırmak istemezdim ama yaşantımı değiştirmek için de bir sebep göremiyordum.

Halbuki iyi düşünülürse kuru bir ağacın gövdesi içinde değildim. Benden daha mutsuz olanlar da vardı. Zaten annem de böyle düşünürdü; sık sık, insanın sonunda her şeye alışacağını tekrarlardı.

Kimseye zararı dokunmayan bir şeyden ne diye yoksun bırakıldığımı anlayamıyordum. Sonraları, bunun da cezaya dahil olduğunu anladım. Ama o zaman, artık sigara içmemeye alışmıştım, bu da benim için ceza olmaktan çıkmıştı.