Çok defa kendimizin, iyilik ve kötülük denen iki rakip tarafından çağrılıp paylaşılamayan bir dildade okluğumuzu hissederiz. Her biri, sihrini füsununu önümüze dökerek bizi kendi kollarına davet eder. Amma insan oğlunun bir dalâlet ve nankörlük ânı vardır kâ, bu zamanında iyilikler, nimetler, hoşluklar ve doğruluklar, ona cefa ve kahır gibi çirkin görünür ve böylece de, kötülüklerin zehirli kadehini bir hamlede dudaklarına boşaltmakta tereddüt etmez. (33)