Yetiştirdiğimiz her büyük adam için nasıl da bir kulp bulup onu çamura batırmaya, onu ne yapıp ne edip en azından unutturmaya hevesliyiz. Ne Milli Eğitim ve Kültür bakanlıklarının önünde Hasan-Ali Yücel'in, ne de İstanbul Üniversitesi'nin önünde Fuad Köprülü'nün heykelleri yükselir bu garip ülkede. Cehennemde her milletin kuyusunun başında bir zebaninin beklediğini anlatan fıkrayı mutlaka duymuşsunuzdur. Bir tek Türklerin kuyusunda nöbetçi yokmuş. Nedenini soran ziyaretçilere, o kuyunun sakinlerinin kuyudan her çıkmaya teşebbüs edeni bacağından tutup tekrar aşağı çektikleri, dolayısıyla ayrıca bir nöbetçiye gerek olmadığı anlatılırmış. En az altı yüzyılı birey olarak değil de kul olarak geçirmiş, yaptıklarını kendi keyfi için değil, sahibinin beğenisi için yapmış bir toplum, işte böyle kişinin yaptıklarıyla övünmeyi değil, sahibinin gözüne girme yarışında kendi dışında her yapılanı yermeyi huy edinir. Osmanlı sadece bu yüzden çürümüş, Cumhuriyet kişi özgürlüğünü bu musibetten kurtulmak için en temel ilkesi olarak kabul etmiştir. Günümüzdeki lider sultası -yalnızca politikada değil!- bu nedenle en büyük derdimizdir. Ulusumuzun ihtiyacı olan büyük idollerdir, cep sultanları şeklindeki liderler değil.