trompet olmak istiyorum demiştim içimden; trompet olmak istiyorum... Gene de, bu sözcüğü o gün Lorca'nın Gümüş Olmak İstiyorum adlı şiirinden mi, yoksa düğün salonunun köşesindeki çocukların arasında sürekli gözyaşı döken annemin görüntüsünden mi yonttum, bilmiyorum. Bir yandan beni ona, onu bana bağlayan bağlara lanet okuyordum. O bağlar, ister birkaç yudum sütün ılıklığından, ister bir rahmin karanlık anlarından, isterse bir sarılışın sıcaklığından doğsun; hatta ister ilk lokmamızın hatırından , ilk adımımızın sevincinden, ilk sözcüğümüzün tınısından ya da planlanmamış bir birlikteliğin planlanmamış fedakarlığından oluşsun, sonuçta ikimizi de biraz körleştiriyor, topallaştırıyor ve sağırlaştırıyordu. Ellerimizin uzun çabalarla kazandığı çeşitli ustalıkları budayıp gözlerimizin keskinliğini oyuyordu belki de, yalnızlığımızı, tekliğimizi, acımızı ve sevincimizi kana kana yaşamamıza engel oluyordu. Ömür boyu gereksiz bir yük gibi gizlice taşıyorduk bu zinciri, taşımadığımızı sandığımız ve artık iyice olgunlaşıp ondan kurtulduğumuzu düşündüğümüz zamanlarda bile birdenbire ağırlığını hissediyorduk bileklerimizde. Birdenbire tenimizde şakırtılarını işitiyor ve hala anne sıcaklığına ihtiyaç duyan küçücük bir çocuğun içimizde kımıldanıp durduğunu görüp ürperiyorduk. sonra da istesek de istemesek de, o zincirin öteki ucundaki insanın varlığı kadar eksiliyorduk.