Saatler geçti uyuyana dek. Yattığımızda saat yediydi. Sokakta oynayan çocukların gürültüsü yarı geceye dek sürdü gitti. Dayanılmayacak, insanı kusturacak denli pis kokuyordu içerisi. Düşleme gücüm tüm çemberlerini kırıp atmıştı artık. Vücudum büzülüyor, tüylerim dikeliyor, çıldıracak hale geliyordum. İnlemeler, homurtular, horlamalar, türlü tuhaf sesler sanki masallarda adı geçen bir deniz canavarı tarafından çıkarılmaktaydı. Zaman zaman korkulu düşlerinde çığlık atanların tiz sesleri, birçoğumuzun uyanmasına neden oluyordu. Sabaha doğru, göğsümün üzerinde ya bir fare, ya da buna benzer bir hayvanın ağırlığıyla uyandım. Uykudan uyanıklığa geçilen o kısacık anda öyle bir haykırdım ki, sesim ölüleri bile uyandırabilirdi. Tabii bu durumdan sonra canlı olanlar uyanıp, bana ağız dolusu kaba sövgüler sıraladılar.