Onu şafağın eğik ışıklarında, bir su izi gibi belli belirsiz, çıplak bir toprak parçasına gömülü haldeyken fark ediyorum. Gün ortasında olsak, Afrika güneşi bütün sıcaklığı ve parlaklığıyla tepemizde olsa gözümden tamamen kaçardı herhalde. Ama şimdi, sabahın köründe, en ufak bir çukurun ya da göçüğün bile gölge ettiği bir saatte, çadırımdan çıkar çıkmaz, o yalnız ayak izi gözüme çarpıyor. Yakından bakmak için diz çöküyorum ve o anda, uyurken bizi sadece incecik bir çadır bezinin koruduğunu fark edip ürperiyorum. Sayfa: 7