Kız eğilip ayaklarının dibinden beyaz bir çiçek aldı ve Demirci?nin saçlarına taktı. ?Şimdilik Hoşçakal!? dedi. ?Belki, Kraliçe izin verirse yine görüşürüz.? Demirci o karşılaşmadan sonra atını ülkesinin yollarında sürerken buldu kendini. Aradaki yolculuğu hiç hatırlamıyordu. Bazı köylerde insanlar ona hayretle bakıyor, gözden kaybolana dek arkasından onu izliyorlardı. Evine geldiğinde kızı koşarak dışarı çıktı ve sevinçle selamladı onu -Demirci beklenenden erken dönmüştü, ama onu bekleyenler için değil. ?Babacığım!? diye bağırdı çocuk. ?Nerelere gittin? Yıldızın parlıyor!? Demirci eşiği aştığında yıldız yine soldu, ama Nell onun elini tutup şömineye çekti ve orada durup tekrar baktı ona. ?Sevgili Kocam,? dedi, ?nerelere gittin, neler gördün Saçlarında bir çiçek var.? Çiçeği kocasının saçlarından nazikçe aldı ve kendi eline koydu. Çok uzaktan görünen bir şeye benziyordu, ama oradaydı işte ve çiçekten yayılan ışık, akşam ilerledikçe kararmaya başlamış odanın duvarlarına gölgeler düşürüyordu. Nell?in önündeki adamın gölgesi yüksekti ve koca başı Nell?in üzerine eğilmişti. ?Deve benziyorsun baba,? dedi daha önce konuşmamış olan oğlu. Çiçek ne soldu ne kurudu; onu bir sır ve bir hazine olarak sakladılar. Demirci onun için anahtarlı bir kutu yaptı ve çiçeği orada sakladılar, nesilden nesile aktardılar; ve anahtarı miras alanlar zaman zaman kutuyu açıyor, kutu tekrar kapanana kadar uzun uzun Yaşayan Çiçek?e bakıyordu: Kutunun kapanma vaktini seçen onlar değildi. Sayfa: 203