Kimi zaman insanın kafasında bir ışıklar birden yanıverir. Hemen herkese olur bu. Aydınlığın gittikçe büyüdüğünü, dinamite yaklaşan tutuşturulmuş bir fitil gibi ilerlediğini duyarsınız. İnsanın karnını ağ gibi saran bir duygu, sinirlere, kollara yayılan bir sevinçtir bu. Teninizde, havanın dokunuşunu duyarsınız. Derin derin aldığınız her soluk, size büyük bir tat verir. Başlangıçta, gerine gerine esnemenin hazzını verir insana.Beyninizde bir şimşek çakar, gözlerinizin ötesinde bütün dünya ışıl ışıldır. Yaşantınız kurşun gibi geçmiş, topraklarınız, ağaçlarınız karanlık ve sıkıntılı olabilir. Olayların en önemli olanı bile silik ve renksiz gelebilir, ama sonra birden o ışık. Bir ağustos böceğinin şarkısı kulağınızı okşamaya başlar,toprak kokusu bir türkü gibi genzinize dolar, gözünüz bir ağacın altında titreşen ışıklarla okşanır.O zaman insan ileri atılır, bir sel gibi boşanır,ne kadar aksa tükenmez. Bana göre, bir adamın yeryüzündeki önemi, kafasında çakan bu şimşeklerin gücü ve sayısıyla orantılıdır. Gerçi öznel bir şeydir bu, ama bizi dünyaya bağlayan da budur.Bütün yaratıcılıkların anasıdır. Ve insanlar arasındaki farklılığın da ölçüsüdür.