Kara Ozan bütün dikkati kendi üzerine çekmek için kopuz çalıyor, sonra yavas yavas kendisini ezgiye
kaptırarak söylemeğe baslıyordu:
Kırıs günü gelince
Gönül söyle hos olur.
Sözler kılıçla okundur,
Gayrı sözler bos olur.
Gönül nedir? Bir gonca...
Hayat dikendir onca.
Yasamağa doyunca
Can, görünmez kus olur.
.
Bozkurt bizim ünümüz;
San doludur dünümüz.
Erince son günümüz
Bütün dirlik düs olur.
.
Kırk kisiydi çerimiz,
Düsüp kaldı yarımız.
Bas koyacak yerimiz
Yağız yerde tas olur.
.
Kara Ozan, söz uzun...
Feryadı çok kopuzun.
Bir bir andıkça gözün
Kanlı kanlı yas olur...