İnsan, varlığını ne küçültebilir sonuna kadar ne büyütebilir sonsuza değin, ne de durgun tutabilir ara vermeden. Peki ne demektir bu? İnsanı hiçbir yere götürmeyen bir hareket mi yoksa? Değil! Kurgu (speculation) düzeninde gördüğümüz çatışmayı eylem düzeninde de görüyoruz, o kadar. Nitekim duruş diye bir şey olamaz; çünkü sürekli ilerleyiştir her aşma. Ama belirlenmemiş, tanımlanmamış bir tasarı da olamaz; çünkü böylesi bir tasarı hiçbir sonuca ulaştırmaz bizi. İnsan simetrik bir tanrı ülküsü düşünüyor burada, kurgusal düşüncenin getirdiği, koşullardan sıyrılmış bir tanrı tasarısı kuruyor. Edimlerinin koşulsuz bir sonu olsun istiyor. Öyle bir son ki artık aşılmasın, geride bırakılmasın; yani hem sonsuzu, hem de sonluyu kucaklasın: İçinde, aşmanın sınırlanmaksızın kendini bulduğu bir son.