Her sözcük bana ilkin böyle görünür: uzaktan epeyce bakarım; yavaş yavaş yaklaşırım. Anlar namussuz göz koyduğumu! O gün seçtiklerimi, yazı makinemle sıraya dizip özel hücreme kapatmadım mı, doğrusunu söyleyeyim, içime esenlik doluşmaz. Hiçbirine işkence yapmadan gözaltında tutarım. Gözaltı süreleri uzun da olur, kısa da olur. Sonra, kilitli kapıları açar, masamın üzerine bırakırım hepsini. Bir de böyle gözlemlerim. Unutur gibi yapar, son bir kez gözden geçiririm. Harca katmadığım sözcükleri yerden toplarım: kurumuş kelebekler! Ciddî yazar, işkenceyi kendi kendine yapar: yazarak.