...gözlerimi sımsıkı kapatsam da hayatımın uçsuz bucaksız kalabalığını görmekten kendimi alamıyorum, hızla, şuursuzca, neredeyse bir sarhoşlukla yürünmüş onca yolu yeniden yeniden yeniden yürümeye kalkmak, her anına yeniden bakarak, yeniden dokunarak hayatın her kıvrımına, yeniden hissederek her şeyi, yeniden baştan yaşayarak, dayanılır şey değil bu, dayanılır gibi değil bu zoraki tecrübe, durup bu çılgın koşuya yeniden bakmak akıl kârı değil, acı veriyor, keder veriyor, pişmanlık veriyor, neye olduğu bilinemeyen özlem veriyor, hangi insan dayanabilir sadece kendine bakmaya, hangi kalp yeter, yetmez, yetmiyor, kalbim bana yetmiyor, gözlerim bu yükü kaldıramıyor, körlüğün gözleri bu kadar keskinleştirebiliceğini bilmiyordum önceden, ruhuma kasteden bir çift hançer şimdi gözlerim, iki sivri mızrak, hafızamdaki her şey kanayan bir yara, her ucundan sızlayan, her köşesi acıyan boylu boyunca bir hayat, farkediyorum ki bir yanda yaşarken insan, bir yanda kuruluyor ölüm döşeği...