Bütünüyle mülkiyetçi bir düzen üzerine kurulmuş olan uygarlıklarda, mülkiyetin önemi ruhtan çok önce gelmektedir. Bu gibi düzenlerde mülkiyete karşı işlenmiş suçlar, insanlara karşı işlenmiş suçlardan daha ağır cezalara çarptırılır. Örneğin bir adamın, karısını pestili çıkana dek dövüp, onun kaburgalarından birkaçını kırması bayağı bir suçtur. Yatacak bir yere verecek parası olmadığından, geceyi yıldızların altında uyuklayarak geçirdiği için suç işleyen kimseden daha az ceza görür. Zengin bir demiryolu şirketinin vagonlarından üç beş tane armut çalan kimse, yolda hiçbir neden olmadan yetmiş yaşında bir yaşlıyı döven genç suçludan daha kötü insandır. Topluma ondan daha zararlı olduğuna karar kılınır. İş sahibi olduğunu söyleyerek bir oda kiralayan genç kız öylesine büyük bir suç işlemiştir ki, o ve onun gibilerin mülkiyet düzenini toptan yıkacağına inanılır, kat kat ceza verilir. Ama aynı kız Piccadilly kaldırımlarında, ya da sahilde, gece yarısından sonra aylaklık etse, kendisini satsa, polis en küçük bir biçimde araya girmez. O, etine karşılık elde ettği parayla kendisine yatacak bir yer sağlayabilir.