Bir krala taç giydirdiler bugün. Çevredeki büyük sevinçleri, görkemli gülünçlükleri hem şaşarak, hem de son kerte tasalanarak gözledim. Bu gördüğüm alayları, Amerikan sirkleri ve Elhamra revülerinin dışında başka hiçbir şeyle karşılaştırmama olanak yok. Tüm bunlardan başka yaşamımda bugüne dek böylesine umutsuz, böylesine acıklı başka birşey de görmüş değilim. Aslında bu taç giyme töreninin tadını çıkarmak için dosdoğru Amerika?dan gelip Cecil oteline inmeli, oradan beş sterline alacağım bir biletle, temiz ve tok insanların yanına oturmalıydım. 'Benim suçum, Doğu yakasındaki pis ve yoksul insanların arasından gelmemdi. Doğrusu, kentin bu semtinden gelen fazla bir kalabalık yoktu. Doğu yakasının insanları, bir bütün olarak, Doğu yakasında kalıp sarhoş olmayı yeğlemişlerdi. Sosyalistler, demokratlar, cumhuriyetçiler, dört yüz milyon insanın kendilerine bağlı bir yönetici bulmasına zerre kadar aldırış etmeden, biraz temiz hava alabilme için bu taç giyme gününde kırlara açılmışlardı. Altı bin beş yüz kişi katılmıştı bu törene. Başpiskoposlar, papazlar, devlet adamları, prensler, subaylar, savaşçılar. Biz geri kalanlarsa, alayı durduğumuz yerden izledik.