...ah baba, birbirimizi anlamaya,iki arkadaş gibi konuşmaya, karşılıklı birer kadeh rakı içmeye zamanımız olmadı. Yaşasaydın da olmayacaktı.Biz o zamanı asla bulamayacaktık.Ama bu, ikimizin de özlemiydi.Özlemiydi baba, kendini kandırma.Mektubumu çok geciktirdiğim,sana sağlığında yazamadığım için bağışla beni. Her şeyin üstesinden gelmek için daha güvenli ve güçlü olmalıyım.İzindeyim baba. Sinir küpü gibi biri olabilirim ve bir akşam sofrada,yemeğin yeterince sıcak olmadığına kızarak tencereyi duvara çarpabilirim; küçücük çocuğumun ürkmüş gözlerinden utanmadan yapabilirim bunu. Şaka baba.şaka. Hiç evlenmeyeceğim.Hırpalayıp geleceğini karartacağım bir oğlum olmayacak. Baba, yaşamımı kemirip bitirmeye beni hazırlayan,çelik güçleriyle çınlayan şarkılar duyuyorum.Bu gidişle bende canlı bir hücre kalmayacak.Bu şarkıların beni alıp bilinmeyen yerlere sürüklemeleri iyi bir şey değil ama, bir türlü peşlerini bırakamıyorum.Bunda senin parın yok mu baba ? Var. Olmaz olur mu ? Ama sen bunu bilerek,isteyerek yapmadın.Senin açından her şey doğruydu. Ben de bu yüzden evlenmeyeceğim baba. Bir oğlum ya da bir kızım olmayacak.Ne yazık ki soyun sürmeyecek,oğlunla birlikte kayıplara karışıyorsun. Sana bazı açılardan kırgınım baba, yine de yanında bir kişilik yer ayır; ne de olsa oğlunum. Kapı çalınıyor.Mektubuma ara versem kızmasın değil mi ? Ah baba, keşke yaşasaydın.