Mutfağın gürültüleri, fırının ve çeşitli aletlerin uğultuları yandaki salondan partinin sesleri geliyor olmalıydı. Bunların hepsini duyuyor olmalıydılar. Ama hepsi adı James olacak bebeğin minik ciğerlerinin ouentinsin mutfağına haber veren ilk ağlamasından önceki o bir anlık mutfak sessizliğini sonsuza dek hatırlayacaklardı.

Yetişkin olarak yaşamaya başladıktan sonra hep yalnız kaldım

Hayatın önemli kararlarından birini verir ya da felaketlere yol açacak bir kavuşmanın durağıdır metro istasyonları.

Hayat, iplikler, kupürler ya da klapalar hakkında bir terziyle çene çalamayacak kadar kısa.

... Belki de insanın evrenin odak noktası olarak gördüğü varlıktan yavaş yavaş kopmaya başladığı, uzaklaştığı dönemdir yaşlılık.

... Son zamanlarda ölmüş de onlar sanki bir şey olmamışçasına yaşamaya devam ediyorlarmış gibi geliyordu.

Hayal kurmaktan vazgeçmeliydi. En büyük kusuru buydu... Herkes böyle söylemez miydi? "Hep delice fikirler peşinde koşar, gerçeği göremez." derlerdi.

"Kadınlar amma da zor mahluklar." dedi Bill içini çekerek. "Hayır hiç de değil. Kadınlar son derecede açık sözlü, basit mahluklar. Belki senin içli dışlı olduğun 'Alışveriş Hastası Hanım' öyle değil ama çoğumuz sade bireyleriz."

Yaşamın tek anlamı ihtiyaç duyulmak, esin vermek, bir şeyin arkasındaki güç olmaktı. Bunu kimse anlamıyordu, hiç kimse...

''Bir sürü büyük sorunum var James. Ama insan kabullenmez ve yüzleşmezse yok olup gideceklerine inanır, böyle bir yol olduğunu biliyor musunuz?..Bilirsiniz, aslında yok olup gitmezler.'' ''Bilirim. Gitmezler, sadece kapının arkasında beklerler.''