Şarkı, yol göstericiydi, kendi içerisinde huzurluydu ve özellikle bu yüzden yol göstericiydi, bu yüzden sonsuzluğa açıktı; çünkü yalnızca huzurlu olan, yol göstericilik yapabilir.
10

O zaman hayatın tek bir anı, bir bütünün engin sınırlarına ulaşabilir, bütünlük bilincinin çemberini kapayabilir, sonsuzluğa açılabilirdi.
11

Belki bunun üstesinden yinede ancak ruhun o hafiften yükselen, şarkı diye, şiir diye adlandırılan sesi gelebilirdi; kötülüğe ilişkin sezginin yanı sıra, kuruluşunu da beraberinde getirilen, her gerçek şarkı gibi bilmeye yönelik sevgiyi içinde taşıyan, bilginin peşinden koşan, bilgiyi işaret eden bir şarkı. Şarkıcının sorumluluğuna gelince, bir bilme sorumluluğuydu; ama yine de şarkıcı bu sorumluluğu taşıyabilmesini, gereğini yerine getirebilmesini sağlayacak yeteneği hiç bir zaman kazanamıyordu.
13