Benim hayatımdaki ilk başarı çocuklarımın yüreklerine sevgi tohumları serpmekti.

Yazmaya başladığım an, çikolata yemişim gibi tatlı bir mutluluk sarıyordu beni. Ayaklarım yerden kesiliyordu, dünyayla irtibatım kopuyordu, bulutların üzerinde dolaşan, huzur içinde bir ruh gibi hafif ve bahtiyar hissediyorum kendimi.

Birlikte gülebilmek bir sır paylaşmaktan bile daha güzeldir. Sıkı dostluk kurabilmek için.

Ikinizin geleceği, benim gururumdan daha önemliydi kızım. Anneler seçimlerini hep çocuklarindan yana yaparlar.

"Kinle yasamak çok zordur, kızım. Kin zehirler insanı."

Ne tarihten ders alıyor, ne de yaşarken öğrenebiliyorduk işin doğrusunu.

Kar, mevsimi geçtikten sonra yağdı mıydı, haşmetini kaybederdi...

"Savaş insana her şeyi öğretir. Bir de barış içinde yaşamayı öğretse keşke." (Sayfa; 298)

Allah'ın adını kullanarak, insanlara Allah adına eziyet ve kıyım yapan herkes şeytandır.

"Ve bir kaçıştı istabul.Umudun yitirildiği noktaydı.Gözyaşları sel gibi akmaya başladığında, önüne katar istanbul'a sürüklerdi umutsuzları." (Sayfa;22)